Urząd Gminy i Miasta Lwówek Śląski

W pierwszej połowie XVIII stulecia, kilkadziesiąt metrów od Wieży Bolesławieckiej i zarazem przy głównej drodze prowadzącej do centrum miasta, została wniesiona duża gospoda. Piętrowy budynek powstał z myślą o ugoszczeniu wielu przyjezdnych, zwłaszcza zamożnych. Dla mniej zasobnych w złote i srebrne monety przewidziano tanie pokoiki noclegowe na poddaszu.

W roku 1763 właściciel zajazdu nazwiskiem Weingube otrzymał koncesję na wyszynk rozmaitych trunków, zaś trzy lata później dodatkowo na produkcję i sprzedaż własnej wódki. Po zakończeniu wojen napoleońskich (1813), budynek za 4.700 talarów kupił miejscowy urzędnik Gottlieb Vogt. Od tego czasu, a może wcześniej, miejsce to zwano „Goldener Frieden” (Złota Zgoda).

Niestety nowy właściciel okazał się człowiekiem złośliwym i awanturniczym, czym zrażał do siebie sąsiadów i gości. Nic dziwnego, że po kilku latach zdecydował pozbyć się podupadłej gospody, która przynosiła coraz mniejszy dochód. Korzystając z dobrej oferty – 5.700 talarów – naprędce sprzedał ją Franciszkowi Leyerowi. Ten ostatni okazał się nader pomysłowym gospodarzem. Jako, iż miejsc noclegowych nie brakowało w mieście, postanowił skusić gości inną atrakcją. Z tyłu gospody wzniósł wielką i piękną salę widowiskowo-taneczną, zwaną Reichshalle.

Jako, iż wraz z upływem dekad stary budynek wymagał remontu, kolejny z właścicieli zdecydował się na przebudowę gospody. Po rozebraniu dachu, wykonano nową więźbę, wstawiono duże murowane lukarny, zaś cały budynek ozdobiono lizenami oraz zwieńczono neoklasycystycznym frontonem. Efekt prac uwieczniono na pocztówkach, które można było kupić wewnątrz lokalu gastronomicznego.

Książki adresowe z lat 20. i 30. wymieniają różnych właścicieli: Ericha Hoffmanna, Willego Förstera: Ostatnią właścicielką była Jola Bartossek. Lokal prosperował do 1945 roku. Po wojnie Związki Zawodowe organizowały w sali tanecznej zabawy. Tu także występowali gościnnie artyści polskiej estrady… - pisał przed kilku dekady lwówecki regionalista Zygmunt Jędrasiak (Karkonosze, nr 7 z 1987 r.).

Występy w  wielkiej sali faktycznie miały miejsce, choć głównie w ramach otworzonego w dawnej gospodzie Powiatowego Domu Kultury (30 sierpnia 1948 r.). Jeden z takich występów zorganizowano 10 marca 1955 roku, kiedy na scenie przed publicznością wystąpili aktorzy Teatru Powszechnego z Warszawy z widowiskiem „Niezwykłych historii”.

Salę wykorzystywano również podczas imprez miejskich, gminnych oraz państwowych. 20 lipca 1953 roku odbyła się tutaj uroczysta sesja Prezydium Powiatowej Rady Narodowej poświęcona obchodom Narodowego Święta Odrodzenia, dziewiątej rocznicy wyzwolenia Polski Ludowej i pierwszej rocznicy uchwalenia Konstytuacji PRL. Z tej okazji salę przystrojono flagami oraz portretami polskich i sowieckich liderów komunistycznych. Oczywiście zaproszono czołowych działaczy PZPR oraz lokalnych przodowników pracy. Pewien czas potem, z racji braku funduszy na remont, salę widowiskową rozebrano… Zwłaszcza, że zaczęto częściej korzystać z sali kina „Bajka”.

Warto wspomnieć, że 27 stycznia 1976 roku Uchwałą Rady Narodowej Miasta i Gminy Lwówek Śląski do istnienia powołano Lwówecki Ośrodek Kultury, następcę Powiatowego Domu Kultury i późniejszego Lwóweckiego Ośrodka Upowszechniania Kultury. Na początku października 1992 roku na stanowisko dyrektora LOK powołany został Tadeusz Dzieżyc, z zamiłowania artysta-plastyk, laureat ogólnopolskich i międzynarodowych konkursów malarskich, uczestnik Grupy Twórczej „eR” przy Jeleniogórskim Towarzystwie Społeczno-Kulturalnym.

Nap. SW©

Iustracje: gospoda przed 1750 r. na rysunku F.B. Wernera; „Gashof Goldener Frieden – Reichshalle” ok. 1910 r. i 1925 r.